Dlaczego nie wróciłam do Pakistanu?

Kiedy pojawił się Facebook, świat stanął przede mną otworem. Ludzie, których pragnęłam poznać od dzieciństwa, byli teraz dostępni za jednym kliknięciem. Pasja mojego życia zaczęła przybierać kształty, rysy, imiona, cechy konkretnych osób, konkretnych miejsc. Pakistan - kraj który znałam z książek, filmów dokumentalnych, reportaży, zaczął stawać się coraz bliższy memu sercu. Miałam 42 lata i czułam, że znalazłam skarb. Tym skarbem byli ludzie, których zaczęłam poznawać coraz lepiej. W sierpniu 2014 roku dostałam pakistańską wizę i mogłam tam pojechać. W archiwum tego bloga można znaleźć wpisy z mojego wyjazdu. Myślałam, że to będzie wyprawa zapoczątkowująca całą serię podróży do Pakistanu... A jednak nie mogłam wrócić... Wracałam owszem, ale do Indii, które pokochałam już na zawsze. A Pakistan? Długo nie mogłam zrozumieć co mi przeszkadza wybrać się tam ponownie, choć pewnie już o mnie tam zapomnieli... Odpowiedź jest prosta: za bardzo kocham swoją wolność jako kobieta. Tak więc miejsce, które było moim marzeniem, okazało się być zbyt trudnym miejscem dla mnie. W Indiach znalazłam więcej wolności, dlatego tam wracałam. Może w przyszłości Pakistan się zmieni, a ja się zestarzeję i będzie mi wszystko jedno i jeszcze tam polecę? Kto wie...