BellSharqi - oj będzie się działo!

Po zajęciach street dance na piechotę wracam do domu z Colette. Parę miesięcy temu przyleciała z Egiptu po siedmioletnim pobycie. Była animatorem tanecznym w turystycznym kurorcie, jednak już miała dość tamtego świata i chciała z powrotem do Anglii. W Warrington Colette chce tańczyć. Ja też chcę tańczyć. Nie po to skończyłam studia, kursy, warsztaty itp żeby przez resztę życia „zamiatać miotłą”…Nasze spotkania nabierają tempa. Colette jest niesamowicie zdolna. W mig łapie bellydancowe figury, kombinacje i po dwóch tygodniach mamy opanowane dwie choreografie! – Teraz tylko każda z nas wymyśli po solówce i skromne show gotowe! – oznajmiam pełna zapału. Z moich starych kostiumów robimy nowe, dokupujemy drobiazgi na ebayu i jesteśmy gotowe na występy. 12 grudnia w Villagio Restaurant w Warrington mamy pierwszą okazję. Na sali 160 osób. Większość już na parkiecie. – A teraz przed państwem BellSharqi Show! Sylka i Farasha! People you are lucky today! You are really lucky!- wykrzykuje podekscytowany DJ. Ludzie siadają na swoich miejscach, a my przez następne dwadzieścia minut zamieniamy się w gwiazdy estrady! Kolorowe światła migają, a my wirujemy i szalejemy. Widownia reaguje aplauzem i okrzykami aprobaty. Na koniec zabawa z publicznością. Szczęśliwe buzie papuśnych, angielskich kobiet – to jest to! 🙂 Do zobaczenia! Niebawem wrócimy! Pierwszy występ za nami. Mamy plany….dużo planów….oj będzie się działo w 2016!!!!!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niespodziewane przeprosiny "pana bajkopisarza"

Poranek mijał jak codzień: kawa wypita, mundurek przedszkolanki założony, świnka morska nakarmiona, wczorajsze naczynia umyte, niskotłuszczowe i lekkostrawne śniadanie do pracy oraz lunch zapakowany i wsadzony do plecaka. Teraz tylko wymasować i uczesać włosy moją szczotką z metalowym włosiem. Dokonując tej ostatniej czynności zauważam powiadomienie na Whatsappie, że ktoś wysłał mi wiadomość. Prawie w ogóle nie korzystam z tej aplikacji więc ze zdumieniem wczytuję się w nadesłaną treść. ” Hej Sylka, dostałem wizę do strefy Schengen, będę w Niemczech. Chciałbym odwiedzić Ciebie w Polsce, jeśli się zgodzisz…” Trudno mi się skupić na dalszym czytaniu, bo nie mogę uwierzyć swoim oczom. To Praveen Ratna Kumar z Nakkapalli, założyciel i dyrektor Grace Children Ministries India. No ma tupet! No jaki bezczelny! Jak gdyby nic się nie stało, jakbyśmy byli od zawsze dobrymi przyjaciółmi – czy mogę Cię odwiedzić?! Zabawić w Twoim domu dwa, trzy dni, i zwiedzić z Tobą okolice!! Chce się spotka...
Czytaj więcej

Wspomnienia z wizyty w Aarti Home w Kadapie, w Indiach

Obraz
Minęło pięć lat odkąd ostatni raz byłam w Andhra Pradesh, w Indiach. Rodzinne sprawy uniemożliwiały mi ponowne wizyty w kraju, który naprawdę pokochałam. Swoją przygodę z Indiami zaczęłam, możnaby rzec "fajerwerkowo". Głośno, spaktakularnie, imponująco, zjawiskowo. Ale też "fajerwerkowo" się skończyło. Szybko spłonęło, pozostał tylko dym i swąd spalenizny. W 2013 roku, a więc dziesięć lat temu, odwiedziłam Indie po raz pierwszy. Chciałam sama sprawdzić czy to co mi piszą Indusi, którzy prosili mnie o dodanie do znajomych na Facebooku jest prawdą. Ich opowieści poruszały mnie, los ubogich sierot indyjskich zaczął być bliski memu sercu. Nie należałam do osób, które lubią jakoś szczególnie działalność charytatywną. Owszem, jeśli widziałam kogoś w potrzebie nie umiałam pozostać obojętna, ale nie znaczy to, że pomaganie innym było pasją mojego życia. Jednak z całą pewnością mogę powiedzieć, że pasją mojego życia było poznawanie ludzi Orientu. Kiedy miałam pięć lat ...
Czytaj więcej

Dlaczego przestałam podróżować?

Obraz
W życiu są różne chwile, okresy, czasy. Jeśli chodzi o podróże, to wiedziałam, że dane mi było tylko przez pewien okres cieszyć się nimi. Wiedziałam, że ta szczęśliwa passa się kiedyś skończy, choć nie byłam na to przygotowana. W lutym 2018 wróciłam z ostatniej podróży do Indii i na tym koniec. Przez kolejne trzy lata pochłonęły mnie całkowicie sprawy rodzinne. Sprawy niełatwe, ciężkie, ale takie, gdzie jednak zawsze znajdowało się rozwiązanie. Jeszcze nie koniec, jeszcze przede mną wyboista droga, ale wierzę że dobra passa kiedyś powróci i znowu wyruszę w daleką drogę.
Czytaj więcej