Pomoc humanitarna dla rannych w ataku na kościół w Peszawarze

22 września, niedziela. Zaglądam na Facebook, a tam czytam na profilu mojego przybranego siostrzeńca z Pakistanu, że setki ludzi zostało rannych i zabitych w ataku na kościół w Peszawarze ! Ta niedziela jest smutna, w Pakistanie płacz. Dwaj samobójcy wysadzili się w powietrze, kiedy wierni wychodzili po nabożeństwie. Zabili ponad 200 osób, ciężko ranili drugie tyle. Od razu informuję o tym na swoim profilu na Facebooku. Okazuje się, że media tylko napomknęły o tak strasznym ataku, drugiego dnia już milczą. Ludzie potrzebują pomocy. Uważam, że cały chrześcijański świat powinien zewrzeć szyki i pospieszyć z pomocą dla ciężko rannych. Brakuje na lekarstwa, ludzie cierpią Niestety nie widzę chrześcijańskiego „pospolitego ruszenia”. Trudno. Fundacja „Dzieci Orientu” ogłasza zbiórkę na lekarstwa dla rannych poprzez Facebook. Jest odzew. Darczyńcy ślą na konto fundacji pieniądze na leczenie. Jest to dla mnie ogromną radością! Udało się zebrać 700 zł ! Jestem wdzięczna : Joli, Asi, Erice,Ewie, Karolinie, Julicie, Danucie,Monice, Basi, Ewie! W moim zaprzyjaźnionym kościele w Sargodzie też robią kolektę. Udaje im się zebrać drugie tyle. Teraz tylko załatwić samochód do Peszawaru, bo autobusem jest niebezpiecznie i moi przyjaciele zawożą pieniądze rannym. Pastor Hizkiel Barkat – mój przybrany pakistański brat, oraz Pastor Shakeel i Pastor Anjum docierają na miejsce z pomocą.
Po powrocie zdają mi relację: – Płakaliśmy, cały czas płakaliśmy. Ludzie stracili najbliższych : mężów, dzieci, żony, matki, ojców. Stracili kończyny, są niewyobrażalnie poparzeni…Płakaliśmy…. Ostatecznie z pomocą miejscowych chrześcijan pastorzy z Sargodhy chodzili od domu do domu, przekazując koperty z finansową pomocą dla najciężej rannych. Wielu jest już w swoich domach, ale czeka ich długotrwałe leczenie, kolejne operacje itp.
Akcja pomocy humanitarnej dla chrześcijan z Peszawaru dalej trwa. Można nadal wpłacać pieniądze na konto fundacji na ten cel. W okolicach Bożego Narodzenia chcemy dotrzeć z kolejnym wsparciem finansowym na lekarstwa.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niespodziewane przeprosiny "pana bajkopisarza"

Poranek mijał jak codzień: kawa wypita, mundurek przedszkolanki założony, świnka morska nakarmiona, wczorajsze naczynia umyte, niskotłuszczowe i lekkostrawne śniadanie do pracy oraz lunch zapakowany i wsadzony do plecaka. Teraz tylko wymasować i uczesać włosy moją szczotką z metalowym włosiem. Dokonując tej ostatniej czynności zauważam powiadomienie na Whatsappie, że ktoś wysłał mi wiadomość. Prawie w ogóle nie korzystam z tej aplikacji więc ze zdumieniem wczytuję się w nadesłaną treść. ” Hej Sylka, dostałem wizę do strefy Schengen, będę w Niemczech. Chciałbym odwiedzić Ciebie w Polsce, jeśli się zgodzisz…” Trudno mi się skupić na dalszym czytaniu, bo nie mogę uwierzyć swoim oczom. To Praveen Ratna Kumar z Nakkapalli, założyciel i dyrektor Grace Children Ministries India. No ma tupet! No jaki bezczelny! Jak gdyby nic się nie stało, jakbyśmy byli od zawsze dobrymi przyjaciółmi – czy mogę Cię odwiedzić?! Zabawić w Twoim domu dwa, trzy dni, i zwiedzić z Tobą okolice!! Chce się spotka...
Czytaj więcej

Wspomnienia z wizyty w Aarti Home w Kadapie, w Indiach

Obraz
Minęło pięć lat odkąd ostatni raz byłam w Andhra Pradesh, w Indiach. Rodzinne sprawy uniemożliwiały mi ponowne wizyty w kraju, który naprawdę pokochałam. Swoją przygodę z Indiami zaczęłam, możnaby rzec "fajerwerkowo". Głośno, spaktakularnie, imponująco, zjawiskowo. Ale też "fajerwerkowo" się skończyło. Szybko spłonęło, pozostał tylko dym i swąd spalenizny. W 2013 roku, a więc dziesięć lat temu, odwiedziłam Indie po raz pierwszy. Chciałam sama sprawdzić czy to co mi piszą Indusi, którzy prosili mnie o dodanie do znajomych na Facebooku jest prawdą. Ich opowieści poruszały mnie, los ubogich sierot indyjskich zaczął być bliski memu sercu. Nie należałam do osób, które lubią jakoś szczególnie działalność charytatywną. Owszem, jeśli widziałam kogoś w potrzebie nie umiałam pozostać obojętna, ale nie znaczy to, że pomaganie innym było pasją mojego życia. Jednak z całą pewnością mogę powiedzieć, że pasją mojego życia było poznawanie ludzi Orientu. Kiedy miałam pięć lat ...
Czytaj więcej

Dlaczego przestałam podróżować?

Obraz
W życiu są różne chwile, okresy, czasy. Jeśli chodzi o podróże, to wiedziałam, że dane mi było tylko przez pewien okres cieszyć się nimi. Wiedziałam, że ta szczęśliwa passa się kiedyś skończy, choć nie byłam na to przygotowana. W lutym 2018 wróciłam z ostatniej podróży do Indii i na tym koniec. Przez kolejne trzy lata pochłonęły mnie całkowicie sprawy rodzinne. Sprawy niełatwe, ciężkie, ale takie, gdzie jednak zawsze znajdowało się rozwiązanie. Jeszcze nie koniec, jeszcze przede mną wyboista droga, ale wierzę że dobra passa kiedyś powróci i znowu wyruszę w daleką drogę.
Czytaj więcej